Dag 1: Ik ken alle namen al

Iedereen loopt de klas binnen terwijl mijn brilglazen beslagen zijn door de stoom van mijn thee. Ik heb groene thee gepakt, dat vind ik lekker. Ik drink de thee eigenlijk iets te snel op, voordat school is begonnen is m'n kopje al leeg. Zonde. Er loopt een meisje op me af en roept: 'Ben jij de nieuwe juf?' 'Ja, ik neem de oude juf over,' zeg ik, als grapje. 'Misschien moet je je even voorstellen,' hoor ik mijn mentrix tegen het meisje. Dus dat doet ze. Ze schudt mijn hand en vertelt me haar naam. Mijn eerste kennismaking met mijn stageklas van dit semester. Mijn mentrix heeft een plattegrondje voor me geprint met de tafelsetting van het klaslokaal, inclusief namen van de leerlingen aan de tafels. Handig, dan kan ik alvast oefenen op de namen. De juf begint de dag. De kinderen hebben van alles te vertellen; over hun volgende zomervakantie, over hun volgende voorjaarsvakantie, over de nieuwe baan van hun moeder, ga zo maar door. Grappig. Kinderen moeten altijd alles kwijt. Ze moeten altijd alles vertellen, en hopen dan op een emotionele reactie van ons, volwassenen. 'Volwassenen', rotwoord. Ik ben gewoon een oud kind.
Na al het gepraat is het mijn beurt. Mijn hart gaat best wel snel, maar ik voel dat dat na enkele seconden alweer minder wordt. Het enge deel van dit jaar is voorbij. Op advies van de juf heb ik vijf voorwerpen meegenomen die iets over mij zeggen. Tweedehands analoge camera, Elvis CD's, een modelautootje van een Eend (Citroën 2CV), een eenhoorn gemaakt van strijkkralen en De Kleine Prins (het boek). Ik stel mij kort voor en leg uit wat de bedoeling is. Elk tafelgroepje krijgt één van de voorwerpen en mag in overleg twee vragen bedenken die ze dan klassikaal aan mij kunnen stellen. Ik zal eerlijk antwoorden. Alle kinderen bewonderen alle voorwerpen die ik heb meegenomen, wat ik wonderbaarlijk vind.
Na enige tijd komen de vragen. We laten Elvis horen op het Digibord, en ik voel me goed. De kinderen stellen prima vragen; ik kan ze goed beantwoorden en het geeft goed weer wie ik ben. Leuk. Hoewel ik zelf opper dat mijn strijkkraalcreaties nogal kinderachtig zijn, roept een jongen vanuit de klas: 'Nee, ik vind het eigenlijk best cool!' Dat is nou mooi aan kinderen. Ze zijn zo open, en zeggen alles wat ze denken. Fijn om te zien dat ze mijn kinderhobby 'cool' vinden. Volgens mij heb ik niets te verliezen.
Dan is mijn minute of fame voorbij. De rest van de dag heb ik lekker meegeholpen in de klas waar nodig was. De kinderen kwamen met rekenvragen die ik zelf niet kon oplossen (wat nou, VWO-diploma...?), maar de taalvragen kon ik allemaal prima beantwoorden. Ook heb ik kunnen zien hoe mijn mentrix het voor de klas deed; een uitstekend voorbeeld, als je het mij vraagt. Het was puur genieten in de klas en ik ken alle namen al. De namen zeggen natuurlijk niet veel, deze zal ik dan ook niet noemen. Wel kan ik je zeggen dat er zesentwintig kinderen in mijn klas zitten. Dat maakt het extra gezellig, toch?