Dag 2: Veel adrenalineschommelingen

Het voorleesboek

Mijn hart bonst in mijn keel. Durf ik dit echt? Ik denk in een flits aan alle dingen die er fout kunnen gaan. Het kan zijn dat ik ineens niet meer goed kan lezen; ik kan over alle woorden struikelen. Of de kinderen gaan met elkaar zitten praten in plaats van dat ze braaf luisteren. Al flitsend door mijn hoofd, ga ik zitten op de hoge kruk die de hele klas overziet. De juf telt af, en ik sla het boek open op de goede pagina. Ik houd het boek op een goede afstand van me af, zodat ik ook de kinderen zie. Dan
gebeurt het. Ik begin te praten en de kinderen luisteren allemaal aandachtig. 'Wat is er gister gebeurd in het boek?' vraag ik de kinderen. Eén van de kinderen ziet het als haar plicht om mij over het hele boek te vertellen, dus ik zeg haar dat ik het boek zelf al heb gelezen, en dat ze mij alleen het deel van gister hoeft te vertellen. Dan weet ze het niet meer helemaal, en vraag ik een ander meisje het mij te vertellen. De klas wordt zo op de hoogte gebracht van het verhaal. Dan is het toch echt mijn beurt. Ik moet gaan lezen. Aan 't begin is mijn mond zo droog dat het niet helemaal werkt, maar al snel vergeet ik wat ik aan 't doen ben, en gaat het super goed. Ik gebruik soms gekke stemmetjes en ik verander mijn decibellen als dat nodig is. De kinderen zitten te genieten, en af en toe hoor ik ze grinniken.
Voorlezen is nog geweldiger dan ik dacht.

Later die dag is het weer mijn beurt in de klas. De allereerste les die ik ooit ga geven. Aardrijkskunde. Niet de makkelijkste les, blijkt aan het eind. Eerst enthousiasmeer ik de kinderen, dan geef ik instructie over het proefje dat we gaan doen (zand bekijken onder een vergrootglas), dan zet ik ze aan het werk. Daarna bespreken we het werk en concluderen we de les met een filmpje.
Ik begin te praten en de kinderen blijken al heel veel te weten over het onderwerp. Gelukkig heb ik nog mijn joker. 'Weten jullie dan ook al wat "erosie" is?' Niemand steekt zijn vinger op. Mooi.
Uitleggen gaat te snel, ik vergeet wat dingen. Gelukkig heb ik nog de juf, die kan mij helpen wanneer ik dingetjes vergeet.
Daarna gaan de kinderen aan 't werk, wat ze geloof ik hartstikke leuk vinden.  Ze bekijken de drie hoopjes zand aandachtig en tekenen wat ze zien. Het is grappig om te zien hoe iedereen de opdracht anders interpreteert. Na het proefje bespreken we de bevindingen en zien we dat de meeste kinderen overeenkomende dingen hebben gezien. Ik geef de kinderen instructie over de volgende opdracht; deze maken zij braaf. Dan is het tijd voor een filmpje van het vertrouwde Klokhuis. De kinderen leren hoe ze aantekeningen moeten maken tijdens een filmpje (dat blijkt nog best lastig te zijn; ik moet na elk belangrijk element het filmpje op pauze zetten zodat de kinderen kunnen schrijven).
De conclusie doe ik goed en duidelijk, met behulp van de kinderen. Alleen ligt het tempo weer iets te hoog. Ik vraag de kinderen nogmaals wat erosie is. 'Het slijten van stenen door wind en water.' Kinderen geven hun eigen voorbeelden (het slijpen van een steen met een vijl) en ik bedenk me dat het schuren van hout met schuurpapier ook een mooi plaatje geeft van erosie. Na de les klappen de kinderen (ook al was dat niet de bedoeling), en zeggen zij tegen de juf dat het super goed ging. Dank je wel, lieve kinders.

Plaatje De Vreselijke Tweeling